Milieuorganisaties pleiten voor inkomstenzekerheid wind op zee

Op het Nederlandse deel van de Noordzee staat momenteel 1000 MW aan windturbines opgesteld. Tegen 2030 moet dat vermogen op zijn minst 11.500 MW bedragen en als het aan de onderhandelaars van het Klimaatakkoord ligt, dan staat er tegen die tijd zelfs 18.500 MW. Dat zou inhouden dat de Noordzee een groot deel van de Nederlandse behoefte aan elektriciteit gaat leveren. Daarom is het heel belangrijk goed na te denken over de manier waarop de het bouwen van windparken op zee wordt geregeld. Bij de gunning van de parken Hollandse Kust Zuid, voorjaar 2018, bleek dat meerdere energiebedrijven bereid waren om deze parken subsidievrij te bouwen. Een luxeprobleem voor de overheid, want die moest op basis van moeilijk kwantificeerbare zaken een keuze maken tussen de aanbiedingen. Dat betrof zaken zoals de manier waarop de exploitant denkt de elektriciteit te zullen gaan verkopen. Die exercitie was niet bepaald succesvol, want de afgewezen partijen tekenden beroep aan tegen de beslissing omdat de afwijzingen te vaag waren. De regering wil daarom de Wet wind op zee aanpassen, onder andere om vergunningen voor nieuwe parken te kunnen veilen. Niet alleen is het bij een veiling eenvoudig om te bepalen wie het beste bod heeft gedaan, veilingen bieden de overheid ook kans om aan nieuwe parken op zee te verdienen.

De windenergie-sector, bij monde van NWEA, is niet enthousiast over het vooruitzicht dat exploitanten moeten gaan betalen voor het mogen bouwen van windparken op zee. Ze vrezen een soort tulpenmania, waarbij exploitanten elkaar op onverantwoorde wijze overbieden, met als risico dat de parken uiteindelijk helemaal niet gebouwd zullen worden. Opmerkelijk is dat ook diverse milieuorganisaties zich bij die visie aansluiten. Ter gelegenheid van een discussie in de Tweede Kamer over het wetsvoorstel, d.d. 17 januari a.s., pleiten ook Greenpeace c.s. tegen veilingen en voor minimum elektriciteitsprijzen voor exploitanten van windparken op zee. De milieuorganisaties vrezen namelijk dat de bouw van nieuwe parken vertraging zal oplopen als exploitanten onvoldoende zekerheden hebben dat ze hun investeringen terug zullen verdienen. Daarom zien de organisaties liever een systeem met subsidies dan veilingen.